ks. Franciszek Harazim, SDB
Urodził się 22 sierpnia 1885 w Osinach k. Żor w rodzinie Karola i Marii z d. Sojka. W 1901 roku dostał się do Zakładu Salezjańskiego w Oświęcimiu i po czterech latach wstąpił do nowicjatu w Daszawie. Pierwsze śluby zakonne złożył 27 stycznia 1907, a wieczyste w 1910 roku. Asystencję odbył w Oświęcimiu i w zakładzie św. Ludwika w Gorycji; jeden rok pracował w redakcji "Wiadomości Salezjańskich" w Turynie. Studia teologiczne odbywał w Foglizzo Cabavese w latach 1911-1915, po ich ukończeniu otrzymał święcenia kapłańskie 29 maja 1915 w Ivrei z rąk biskupa Filipello.
Wrócił do Polski i podejmował zlecone mu funkcje: nauczyciela w Zakładzie Oświęcimskim (1916), a następnie dyrektora miejscowego gimnazjum (1916-1918). W latach 1918-1929 był radcą Studentatu Filozoficznego na "Łosiówce" w Krakowie, a od 1920 roku jego dyrektorem. Następnie był dyrektorem gimnazjum w Aleksandrowie Kujawskim (1922-1927), po czym powrócił na "Łosiówkę" w Krakowie, by podjąć obowiązki nauczyciela i wychowawcy kleryków oraz radcy Studentatu. Gdy ten został przeniesiony do Marszałek, również on przeniósł się tam ze swoimi klerykami. W roku 1938/39 powrócił na "Łosiówce", gdzie pełnił funkcje profesora i radcy Instytutu Teologicznego. Władał doskonale językiem włoskim i niemieckim, opanował literaturę polską (studia uniwersyteckie) i niemiecką, których przez długi czas był wykładowcą.
Poza tym był świetnym muzykologiem, pisywał sztuki sceniczne, grane później z wielkim powodzeniem. Aresztowany przez gestapo 23 maja 1941 roku, po krótkim pobycie w więzieniu Montelupich w Krakowie, został przewieziony wraz z innymi współbraćmi 26 czerwca 1941 roku do obozu koncentracyjnego w Auschwitz, gdzie następnego dnia został w bestialski sposób zamordowany.
ZOBACZ: ks. Jan Kochel, "Świadkowie prawdy z tej ziemi", Opole 2016
ks. Józef Harazim, SDB
Salezjanin, syn Karola i Marii, młodszy brat ks. Franciszka. Urodził się 11.04.1887 roku w Osinach. 31.07. 1907 roku przyjęty do Zakladu Salezjanskiego w Oświęcimiu. W 1907 roku rozpoczyna nowicjat w Radnej. Śluby wieczyste złożył 18 listopada 1911 roku w Daszawie. W roku 1913 wyjeżdża na studia do Włoch. Święcenia kapłańskie przyjął 26.05.1916 roku w Ivrea (Włochy). Po święceniach był przez pewien czas kapelanem wojskowym w Gliwicach. Następnie był katechetą nowicjatu w Kleczy Dolnej koło Wadowic. W 1919 roku ks. Józef Harazim przybył do Krakowa. W salezjańskim studentacie filozoficznym jako profesor harmonii, uczył gry na fortepianie i śpiewu. Po Wielkanocy 1920 roku zachorował na gruźlicę. Za poradą lekarską udał się na odpoczynek do Kleczy Dolnej. Po krótkiej chorobie zmarł w dniu 1.09.1920 roku. Spoczywa na cmentarzu oświęcimskim obok śp. ks. Franciszka Symiora, z którym łączyła go za życia serdeczna, braterska przyjaźń.
ks. Ludwik Griman, SDB
Ludwik Griman, syn Jerzego i jego małżonki Agnieszki d. Frysz urodził się w Osinach dnia 3 lutego 1901 roku. Był czwartym z ośmiorga rodzeństwa. Dnia 24 lutego 1916 roku został przyjęty do salezjańskiej szkoły średniej. Po zdaniu egzaminu dojrzałości został wysłany na trzyletnie studia filozoficzne do Krakowa. W Kleczy Dolnej dnia 31 lipca 1924 roku złożył śluby wieczyste. Studia teologiczne kontynuował we Włoszech. Tam nauczył się biegle mówić po włosku i grać na fortepianie. Potem został posłany do Lwowa. Tu przygotowywał się do przyjęcia święceń kapłańskich. Święcenia przyjął katedrze lwowskiej dnia 15 czerwca 1930 roku z rąk ks. biskupa Twardowskiego. Po prymicjach ks. Ludwik Griman został wysłany do Przemyśla, gdzie pełnił obowiązki katechety i nauczyciela. Stamtąd został skierowany do Pogrzebienia koło Rybnika, gdzie znajdowało się Małe Seminarium Księży Salezjanów. Tu pełnił obowiązki katechety, nauczyciela języka niemieckiego, spowiednika, oraz administratora zakładu. W czasie wojny ks. Griman duszpasterzował w Krzyżowicach, w zastępstwie ks. Kuboszka. W 1947 roku otrzymał nominację na proboszcza parafii Bukowice Trzebnickie w diecezji wrocławskiej. W 1961 roku zostaje kapelanem w Domu Pomocy Społecznej w Siemianowicach. Był też spowiednikiem w Domu Prowincjalnym Sióstr Jadwiżanek w Bogucicach. Gdy poważnie zachorował, decyzją władz zakonnych został przeniesiony do Zakładu św. Jana Bosko do Oświęcimia. W 1970 roku jego stan zdrowia się pogorszył. Postępująca choroba pozbawiła go mowy. Zmarł 18 października 1971 roku w 72 roku życia i 42 roku kapłaństwa. Został pochowany w Oświęcimiu w grobowcu księży salezjanów.
ks. Alfons Chmiel
Urodził się 2 sierpnia 1933 w Osinach (dzisiaj dzielnica Żor). Naukę w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie rozpoczął w 1951 roku. Święcenia diakonatu 16 czerwca 1956 przyjął w kaplicy seminaryjnej w Krakowie z rąk bpa Franciszka Jopa. Święceń kapłańskich 9 września 1956 - z racji wygnania biskupów katowickich - udzielił mu w katedrze Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach biskup pomocniczy kielecki Franciszek Sonik. Po zastępstwie w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Biertułtowach na początku stycznia 1957 roku został tam mianowany wikariuszem. Pracował także w parafiach: św. Antoniego w Dąbrówce Małej i Wniebowzięcia NMP w Wodzisławiu Śląskim. We wrześniu 1966 roku został wikariuszem-adiutorem w parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Katowicach. W grudniu 1967 roku, na własną prośbę, został przeniesiony i mianowany wikariuszem-adiutorem w parafii św. Jana Chrzciciela w Brennej (obecnie diecezja bielsko-żywiecka). W styczniu 1968 roku został mianowany administratorem, później proboszczem parafii w Brennej. Od kwietnia 1989 roku był ojcem duchownym księży w dekanacie skoczowskim. W czerwcu 1989 roku złożył rezygnację z urzędu proboszcza i w sierpniu tegoż roku został przeniesiony na emeryturę. Zamieszkał na terenie parafii w Brennej. W kwietniu 2014 roku zamieszkał na probostwie parafii św. Jana Chrzciciela w Brennej. Zmarł 13 kwietnia 2015 w Brennej.